Zaterdagmiddag 29 februari was het tijd voor onze kleine wereldreis naar Groningen met wel 10 enthousiaste Débaldérin leden. Besloten was dat deze reis voor alleen het toernooi iets te ver was, waardoor we eerst gezellig zijn gaan bowlen en Italiaans zijn gaan eten. Tijdens het bowlen werd er met veel fanatisme gegooid en werden er meerdere strikes en 0 punten gegooid. Hierna was het na een korte tour door Groningen tijd om lekker Italiaans te eten. Er was voor iedereen wel iets lekkers bij gezien de 90! pizza’s op de menukaart. Toen was het tijd voor het hoogtepunt van de avond, het Mickey Mouse ijsje van Jurren en Fons dat achteraf toch niet helemaal op de foto van de menukaart leek (zie toernooi foto’s). Hierna was het tijd om naar het toernooi te gaan. Gelukkig konden we meteen de zaal in en onze matjes klaarleggen. Nadat de laatste hand was gelegd aan onze outfit (lange treinreizen zijn wel uitermate gunstig om outfits te maken), konden we naar het feest. Met als thema ‘schat zoeken’ kozen we ervoor om als Zwieber de Vos te gaan. Petra werd aangewezen als de toernooifeut (alleen naar de V-cup gaan is natuurlijk niet echt) en mocht op Debbie passen. Na een uurtje op het feest werd het gezellig druk, en werden er veel biertjes gedronken. Rond half 3 was het voor de eerstentijd om terug te gaan, want ja zo’n hele dag onderweg zijn is toch wel vermoeiend. Na een paar uurtjes slaap, werden we om 7:45 wakker gemaakt en konden we lekker luxe ontbijten met warme broodjes en een eitje. Toen was het tijd om ons klaar te maken voor de wedstrijden. Débaldérin schoot uit de startblokken en won de eerste wedstrijd! Het vertrouwen was er en de volgende wedstrijden werden ook goed gespeeld, met als eindresultaat 1 winst, 1 gelijkspel en de andere wedstrijdenwaren spannend. Een ander hoogtepuntje: Elke en Linde scoorden hun eerste toernooi doelpunt. Ook mochten de dames meedoen met Vakgericht, die de halve finales haaldenen mochten ML en Eline met Paal Centraal de finale spelen. Vol met vertrouwen dat we misschien deze keer geen laatste waren geworden, gingen we de prijsuitreiking tegemoet. Wat bleek?: helaas weer laatste, maar wel met opgeheven hoofd. Toen was het tijd om weer de lange reis naar huis te maken, die door de meeste slapend werd beleefd, en nu toch echt afscheid te nemen van Heleen (heel veel plezier in Nieuw-Zeeland!).