Dinsdag 1 December, voor de gewone mens misschien geen bijzondere dag gebleken, voor tegenstander SKF MW3 een gewone wedstrijddag tegen Débaldérin MW1, maar voor sommige supporters een dag om nooit meer te vergeten. De uitslag van de wedstrijd, 8-12 voor SKF, doet geheel terecht niks bijzonders vermoeden. Het is dan ook het wonder dat zich tijdens deze wedstrijd voltrok dat mij persoonlijk altijd bij zal blijven staan. Ik neem jullie graag mee naar de ontstaansgeschiedenis van ‘het doelpunt’ van Taric Schrader. Een doelpunt dat hem niet alleen definieert als korfballer, maar zeker ook als mens en mij daarnaast kennis heeft laten maken met een hogere kunstvorm die mij tot voor kort nog onbekend was.
Het was 25 Januari 1993, een gematigd koude dag, maar in huize Schrader was de warmte te voelen toen Taric ter wereld kwam. Ik zou graag zeggen dat Taric voorbestemd was voor grootse daden, maar iemand die zijn geboortedag deelt met Xavi (de voetballer) en Thomas Berge (de zanger) weet dat je daar niet vanuit kunt gaan, een groter contrast tussen talentvol en talentloos bestaat er namelijk niet.
Nadat Taric zijn geluk beproeft had op het voetbalveld, zocht hij zijn heil bij korfbal. Een gouden greep in zijn ontwikkeling. Na jaren bloed, zweet en af en toe een traantje had Taric zich dermate ontwikkeld dat zijn droomtransfer naar Débaldérin eindelijk een feit werd. Waar voor vele het sprookje compleet zou zijn, begon deze voor Taric nu pas. Voor grootse daden op het korfbalveld, sommige fluisteren zelfs onsterfelijkheid, wist Taric dat hij eerst de vereniging van binnen en buiten moest leren kennen. Vele commissies en zelfs een jaar bestuur later was het moment eindelijk daar. De dag waarvan hij wist dat ‘ie zou komen.
De warming up begon, de ontspanning op het gezicht van alle spelers. De wedstrijd begon en ontspanning maakte plaats voor focus, over en weer werd gescoord en voor we het wisten was het al rust. Bij aanvang van de tweede helft voelden we al dat er is in de lucht hing en het duurde niet lang voor ons vermoeden werd bevestigd. Het tempo lag hoog op het moment dat Taric de bal kreeg, zich geen moment bedacht, de bal naast zich speelde, 2 stappen opzij deed en in volle vaart naar binnen rende. De sprint die hij trok deed ons allen denken aan Arjen Robben die tegen Spanje op het WK alle verdedigers het nakijken gaf. Als publiek wisten we meteen wat deze zo typerende Tarc-actie betekende, en ja hoor, de pass kwam, Taric remde af, ving de bal, zette omhoog af en met een eveneens zo typerende one-hander ronde hij op prachtige wijze af. Iedereen stond zo perplex van de elegante en kunstzinnige wijze waarop de actie uitgevoerd werd, dat ondanks de snelheid waarop alles zich afspeelde de tijd even stil leek te staan. Professioneel als Taric is, ging de focus meteen naar het verdedigen, waardoor het feest met het publiek uitgesteld moest worden tot na de wedstrijd. Dat mocht de pret niet drukken en na de wedstrijd hebben we nog lang nagenoten van dit onvergetelijke moment.
Persoonlijk is het zo’n verrijking voor mij als korfballer geweest, dat ik Taric op deze sublieme wijze heb mogen aanschouwen. Superlatieven schieten dan ook tekort als ik het in mijn beleving omschrijf. Ik hoop dat ik zonder afbreuk te hebben gedaan aan wat zich die avond plaats vond jullie een goed beeld heb gegeven over wat jullie gemist hebben.
Ik sluit graag af met het understatement van de dag door de grote meester zelf: ‘het was een f*cking mooi doelpunt’.
een anonieme bewonderaar